ترمیستور (Thermistor) نوع دیگری از سنسورهای دما است و همان‌طور که از نامش بر می‌آید، ترکیبی از THERM و ISTOR است که اولی بر حساس بودن آن به دما و دومی بر مقاومتی بودنش دلالت دارد. یک ترمیستور نوع خاصی مقاومت است که وقتی در معرض تغییرات دما قرار می‌گیرد، مقدار مقاومت فیزیکی آن تغییر می‌کند.
ترمیستورها معمولاً از مواد سرامیکی مانند اکسید‌های نیکل، منگنز یا کبالت که توسط شیشه پوشانده شده‌اند تشکیل می‌شوند و به همین دلیل ممکن است به آسانی آسیب ببینند.
مزیت اصلی این سنسورها نسبت به انواع ترموستات‌های snap-action سرعت پاسخ آن‌ها به هر گونه تغییرات دما و نیز دقت و تکراپذیری‌شان است
اغلب انواع ترمیستورها ضریب دمای منفی مقاومت (NTC) دارند. بدین صورت که مقدار مقاومت آن‌ها با افزایش دما کاهش می‌یابد. در نوع ضریب دمای مثبت (PTC) نیز مقدار مقاومت با افزایش دما زیاد می‌شود.
همان‌طور که گفتیم، ترمیستورها از یک نوع ماده نیمه‌هادی سرامیکی با استفاده از فناوری اکسید فلز مانند منگنز، کبالت، نیکل و… ساخته شده‌اند. ماده نیمه‌هادی معمولاً به شکل دیسک‌های یا گوی‌های فشرده کوچکی است که به گونه‌ای مهر و موم شده تا پاسخ نسبتاً سریعی به تغییرات دما داشته باشد.
ترمیستورها با مقدار مقاومت در دمای اتاق ، ثابت زمانی (زمان واکنش به تغییر دما) و اندازه توانشان برای عبور جریان مشخص می‌شوند. مشابه مقاومت‌ها، ترمیستورها – در دمای اتاق – در مقادیر ده‌ها مگااهم تا چند اهم موجود هستند، اما برای اهداف اندازهگیری، معمولاً در مقادیر کیلواهم مورد استفاده قرار می‌گیرند.
ترمیستورها قطعات مقاومتی پسیو هستند، بدین معنی که باید از آن‌ها جریان عبور کند تا یک ولتاژ خروجی قابل اندازهگیری تولید شود. به همین دلیل، این سنسورها معمولاً به صورت سری با یک مقاومت بایاس مناسب قرار می‌گیرند تا یک شبکه تقسیم ولتاژ را تشکیل دهند. ولتاژ خروجی متناظر با مقادیر یا نقاط دمای از پیش تنظیم شده خواهد بود.